من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست

من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست
 این لب تشنه ی پر شور، غزلخوان علی ست
این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است
 به یقین سفره ی گسترده ی دامان علی ست
منّت نان و نمک نیست سر سفره ی او
 پس خوشا آن که در این دنیا مهمان علی ست
آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است
 بی گمان قطره ای از درد فراوان علی ست
لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد
 که جهان، آینه در آینه حیران علی ست
کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است
 تا بدانیم کلید در این خانه علی ست
از دم صبح ازل نام علی را می خواند
 دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست

اشعار صلوات

فرمود خدا فرشته ها را صلوات

اوّل به مدینه مصطفی را صلوات

دوّم به شه نجف سلامی بکنیم

رُخسار علی شیر خدا را صلوات

زهرا که ندانیم کجا تربت اوست

یاد آور بهترین نسا را صلوات

از ما همه بر امام مسموم سلام

مظلوم امام مجتبی را صلوات

مظلوم دگر امام در خون خفته

افتاده به خاک کربلا را صلوات

گفتم ز حسین چون نگویم سجاد

آن پاک امام پارسا را صلوات

پس باقر علم آن امام معصوم

دریای فضیلت خدا را صلوات

صادق که رئیس مذهب شیعه بود

آن حنجرۀ علم و ضیا را صلوات

یاد آر امام کاظم زندانی

زندانی زنجیر به پا را صلوات

رو جانب مشهد الرضا کن و بگو

در طوس غریب الغربا را صلوات

یاد آر امام تقیِ صاحب جود

هم هادی و عسکریّ ما را صلوات

حالا تو بیا حضور مهدی برسیم

آن روشنی و نور هُدی را صلوات

افروخته عرش کبریا را صلوات

یک بار دگر آل عبا را صلوات