روایت است که در روزگار آمدنت
زمین تمام شود بی قرار آمدنت
روایت است که بالاترین عبادت خلق
در این زمانه بُوَد انتظار آمدنت
روایت است ز اصحاب خوب شیطان است
کسی که کار ندارد به کار آمدنت
روایت است که با ذوالفقار می آیی
چه با شکوه بُوَد اقتدار آمدنت
روایت است قیامی که سیدش یمنی ست
خبر دهد چو نسیم از بهار آمدنش
آن یکی دگر سید خراسانی است
نشانه ی دگر روزگار آمدنت
نشانه های ظهورت هنوز کامل نیست
دلی که منتظرت نیست، گِل بُوَد دل نیست
فطرس رسیده جا به کبوتر نمی‌رسد
حتی فرشته پیش تو با پر نمی‌رسد
پس با وجود این همه شعبان که رفته است
دیگر گناهکار به محشر نمی‌رسد
با یا حسین مست‌ترینم به مقصدش
هر قدر کاه گشت سبک‌تر، نمی‌رسد
گاهی برای ما نرسیدن رسیدن است
آن جا که دست شاه به نوکر نمی‌رسد
دنیای بی‌حسین اگر آخر غم است
دنیای با حسین به آخر نمی‌رسد
کوهی به کوه نه که در این روزگار پست
دست برادری به برادر نمی‌رسد
در هیچ لحظه‌ای به جز از لحظه‌ی اخا
در نقشه‌ها فرات به کوثر نمی‌رسد
ارث پدر گلوی بریده‌ست لاجرم
وقتی که اکبر است به اصغر نمی‌رسد
وقتی که نیستند علی‌های کربلا
انگشترت مگر که به دختر نمی‌رسد؟
در آخرین دقیقه به داد گلوی تو
حتی نه بوسه‌های پیمبر نمی‌رسد
حق در مثل همیشه به حق‌دار می‌رسد
با این حساب شمر به حنجر نمی‌رسد
با این حساب بر تن او پاره هم شود
پیراهن حسین به لشگر نمی‌رسد
این شاکلید قصه‌ی صحرای کربلاست
سر می‌دهد حسین ولی سر نمی‌رسد
السلام علیک یا ابا عبدالله
