در هر چیزی دخالت و اظهار نظر نکنیم!

 در هر چیزی دخالت و اظهار نظر نکنیم!

چند روز پیش یک بیماری با عجله وارد درمانگاه شد و به دکتر گفت : این قرص را برایم بنویس  ۱۰۰ عدد !! نگاه کردم ، دیدم ؛ دیکلوفناک ۱۰۰ میلی گرم .  دکترپرسید از کی مصرف می کنی‌ ؟ گفت :  ۷ سال است . دکتر : چقدر ؟ گفت : روزی یک عدد دکتر : برای چه مصرف می کنی ؟ گفت : پادرد دکتر : این رو هر روز مصرف کنی برایت سم است آیا عوارضش رو میدونی ؟! گفت : نهایتش می میرم دکتر : نه ، کلیه‌هات از کار می‌افته و دیالیز خواهی شد ..‌. گفت : حالا بنویس !!! دکتر :  نه نمی‌شود به جای آن یک داروی بهتر برایت می‌نویسم  شروع به نوشتن آمپول بتامتازون ال آ و قرص آستامینوفن کدئین کرد... دوباره اصرار به نوشتن داروی قبلی کرد ! دکتر از فواید داروی جدید گفت و نهایتا راضی شد... بیماربه داروخانه رفت و برگشت دکتر داشت بیمار دیگری رو ویزیت می‌کرد که همون بیمار قبلی بدون اجازه وارد اتاق معاینه شد و دوباره پرسید ؛ دارو را نوشتی !! دکتر : خیر ننوشتم گفت : ویزیتم را پس بده ! دکتر من شما را ویزیت کردم نمی شود و ایشون شروع به اهانت کرد... از این موارد زیاد پیش میاد ! ولی چند روزی است که فکرم درگیر این بیمار شده ! چرا اینجوری شدیم ما ؟!چرا فکر می‌کنیم در هر چیزی باید صاحب نظر باشیم ! چرا باید به خودمون اجازه بدیم که در هر چیزی دخالت و اظهار نظر کنیم !

تاریخ : دوشنبه بیست و نهم مرداد ۱۳۹۷ | 17:9 | نویسنده : محمد رضا فکرجوان | نظر بدهید

به بچه ها آموزش دهید

به بچه ها آموزش دهید

بالاخره آقای دکتر گوشی را بر می دارد، تا شروع می کنید به حرف زدن امیرعلی گوشه لباستان را می گیرد هی می کشد و صدا می زند مامان ، مامان ، مامان ... آنقدر شلوغ بازی در می آورد که از حرف های دکتر چیزی دستگیرتان نمی شود . ((تالاق)) گوشی را می کوبید روی پایه و با عصبانیت فریاد می کشید : "مامان و ...  مگه نمی بینی دارم حرف میزنم ... "

این بار که گذشت ، اما برای اینکه این اتفاق دوباره اعصابتان را خرد نکند لطفاً به این چند نکته توجه کنید :

1. امیر علی نمی داند این کارش چقدر آزار دهنده است و عمدی هم در کارش نیست، او فقط آموزش ندیده است پس قدم اول آموزشاست. باید به او یاد بدهید کار بدی است که پابرهنه وسط حرف دیگران بپرد.
2. وقتی صدایتان می کند با دستتان اشاره کنید که او را دیده اید و به زودی جوابش را می دهید، یا اینکه دستتان را روی شانه اش بگذارید تا متوجه بشود که او هم در صف پاسخ شما قرار گرفته است و فقط باید تا رسیدن نوبتش صبر کند. این روش به کودک می فهماند که او را نادیده نگرفته اید و فقط از او می خواهید که کمی صبر کند تا نوبتش بشود. فقط لطفاً مکالمه را کوتاه کنید تا زیاد منتظر نماند.
3. اگر کمی صبر کرد و دندان سر جگر گذاشت او را با کلمات قشنگ تشویق کنید، اما اگر نق نق کرد، به مکالمه خودتان ادامه دهید و جوابش را ندهید ولی همچنان به او اشاره کنید که او را دیده اید، با این روش اوایل عصبانی می شود ولی کم کم عصبانیتش کمتر می شود.
4. به او یاد بدهید که اگر کار مهمی دارد می تواند عذر خواهی کند و حرفش را بزند.
5.مشکل امیرعلی و خیلی دیگر از بچه ها این است که مهارت صبر کردن را یاد نگرفته اند، حتماً در این مورد مطالعه بفرمایید.