حب ریاست

                                                        حب ریاست

الإمام علیّ علیه السلام :  تَکَـبُّرُکَ فىِ الوِلایـَةِ ذُلٌّ فىِ الْعـَزْلِ. غررالحکم ج1 ص248

امام عـلى علیه السلام فرمود: تکبر تو در دوران ریاست، موجب خوارى در دوران برکنارى است.


ریاست و پست هم «ظرفیت» مى خواهد.
بعضى به محض آنکه به ریاست و میزى مى رسند، خود را گم مى کنند، رفتارشان با دوستان و آشنایان و اقوام و مردم عوض مى شود، رفتار متکبرانه و از روى بى اعتنایى به مردم، آنان را از چشمها و دلها مى اندازد و «پایگاه قلوب» سقوط مى کند.
تا وقتى در «ریاست»اند، سقوط آن پایگاه و از دست دادن آن جایگاه، محسوس نیست، چون بالأخره قدرت و نفوذ و امر و نهى و امضا و خدم و حشم دارند.
ولى... وقتى برکنار و معزول مى شوند یا دوران مسؤولیت و ریاستشان به پایان مى رسد، «تنها» مى شوند و «خوار» مى گردند. این تنهایى و خوارى در دوران برکنارى، محصول آن کبر و غرور در دوران ریاست و مسؤولیت است.
آنان که تواضع، حسن خلق، احترام به دیگران و انسانیت و شرف را در آن دوره داشته باشند، وقتى برکنار یا بازنشست هم بشوند، بازهمان «عزیز» قبلى هستند و پایگاه مردمى و جایگاه شخصى شان (نه موقعیت شغلى و مقامى) ملحوظ است.

و راستى چه تلخ است خوارى پس از عزت!