شنبه, ۱۶ آبان ۱۳۹۴، ۰۷:۲۰ ق.ظ
مکن از بخت شکایت
ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺻﺪﻓﯽ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪ . ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﺪﻑ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺷﺪ.
ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺻﺪﻑ، ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ
ﺩﯾﺪ ﻣﻨﺰﻝ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺻﺪﻑ ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﮐﻤﯽ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
ﻋﻠﺖ ﺁﻣﺪﻧﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ! ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻮﺝ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩﻧﺪ. ﭼﯿﺴﺖ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺧﻮﺩ
ﺁﺯﺍﺭﯼ ﻣﻦ؟ ﭼﯿﺴﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻣﻦ؟
ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻡ، ﺳﺎﮐﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺷﻮﻡ ...
ﺻﺪﻑ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺷﻨﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﻧﺠﻮﺍ، ﮔﻔت: ﺍﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﺧﺮﺩ ﺩﺭﯾﺎ ! ﺷﮑﻮﻩ ﮐﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺤﺮ ﻋﻤﯿﻖ، ﻣﺎ ﻧﮕﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﺲ ﯾﺎﺭ ﻭ ﺷﻔﯿﻖ
ﺍﺭﺯﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﻧﺪﻫﯿﻢ، ﺗﺎ ﻧﺪﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺰﻝ ﻭ ﻣﺎﻭﺍ ﻧﺪﻫﯿﻢ
ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ، ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ
ﻣﮑﻦ ﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺩﯾﺪ، ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ،ﺷﻮﯼ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ!
