باشهدا
ﺍﺯ ﮐﺮﺑﻼﯼ ۴ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ, ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ
ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺟﻌﻔﺮ ﻣﺜﻞﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﭘﺮ ﺭﻭﺣﯿﻪﺑﻮﺩ . ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﯾﻠﺮ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ
ﮐﺮﺩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ . ﺗﻮﯼ ﻣﺴﯿﺮ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺑﯿﻦ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﮔﻔﺖ ﻣﻬﺪﯼ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﻣﻌﺎﺩ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﭼﯽ
ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻪ؟ ﮔﻔﺘﻢ ۴۸ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﺏ ! ﮔﻔﺖ ﻧﻪ , ﺳﻪ ﺭﻭﺯ
ﻣﺮﺧﺼﯽ . ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺩﻟﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺴﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﺶ,
ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻬﺪﯼ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ! ﺑﯿﺴﺖ ﺭﻭﺯﯼ ﮔﺬﺷﺖ . ﺑﺎ ﺟﻌﻔﺮ
ﺗﻮﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﻨﮕﺮ ﻫﺎﯼ ﭘﻨﺞ ﺿﻠﻌﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ
ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﻭ ﻧﺎﺻﺮ ﻭﺭﺍﻣﯿﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﻢ
ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺮ ﻫﺴﺠﺎﻥ . ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ , ﺟﻌﻔﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ
ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻡ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ： ﭼﻪ
ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﺪﻩ, ﺳﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺬﺍﺭﯼ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺭﻓﯿﻘﺖ ﺣﺮﻑ
ﺑﺰﻧﯽ . ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻦ , ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ . ﻓﮑﺮ ﮐﻦ , ﺍﻭﻥ ﻃﺮﻑ ﮐﻪ
ﺭﻓﺘﯿﻢ , ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺳﺮﺕ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ
( ﻉ )ﺳﺖ ! ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻮﺩ . ﺗﻮﯼ ﺍﻣﺒﻮﻻﻧﺲ . ﺳﺮ ﺟﻌﻔﺮ
ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻡ ﺑﻮﺩ . ﺧﻮﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ
ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ( ﺱ ) , ﺍﺛﺎﺭ ﻓﺮﺍﻕ , ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ , ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﻭﺻﺎﻝ
ﺗﻮ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺑﻮﺩ ... ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺍﻣﺪ , ﺟﺰ ﻧﮕﺎﻩ
ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﻧﻮﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ
ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ...
️☝️ ﺭﺍﻭﯼ ﻣﻬﺪﯼ ﺍﻣﯿﻨﯽ
🌷ﺷﻬﯿﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﺒﺎﺳﯽ 🌷
️
ﺗﻮﻟﺪ： ۱۳۴۳/۱۱/۲۹ -ﺷﯿﺮﺍﺯ
ﺷﻬﺎﺩﺕ： ۱۳۶۵/۱۰/۲۵ -ﺷﻠﻤﭽﻪ
ﻣﻌﺎﻭﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻬﺪﯼ (ﻋج )
