تکبر و غرور بی جا و عاقبت شوم

تکبر و غرور بی جا و عاقبت شوم

 روزی حضرت عیسى (ع) از صحرایى میگذشت.

در راه به عبادت‏گاهى رسید که عابدى در آن ‏جا زندگى میکرد. حضرت با او مشغول سخن گفتن شد.

 در این هنگام جوانى که به کارهاى زشت و ناروا مشهور بود از آن‏جا گذشت.

 وقتى چشمش به حضرت عیسى(ع) و مرد عابد افتاد، پایش سست شد و از رفتن باز ماند و همان ‏جا ایستاد و گفت:

خدایا من از کردار زشت خویش شرمنده ‏ام. اکنون اگر پیامبرت مرا ببیند و سرزنش کند، چه کنم؟ خدایا! عذرم را بپذیر و آبرویم را مبر.

مرد عابد تا آن جوان را دید سر به آسمان بلند کرد و گفت: خدایا! مرا در قیامت با این جوان گناه‏کار محشور مکن.

در این هنگام خدا به پیامبرش وحى فرمود که به این عابد بگو:
ما دعایت را مستجاب کردیم و تو را با این جوان محشور نمیکنیم، چرا که او به دلیل توبه و پشیمانى، اهل بهشت است و تو به دلیل غرور و خودبینى، اهل دوزخ.

 کیمیاى سعادت، ج ۱، ص ۱۰۵