مستمندیم ، نگاهِ کرمت ما را بس

مستمندیم ،  نگاهِ  کرمت ما را بس
از فراوانیِ جودِ تو  کمت ما را بس
نسلِ اشکیم و بدهکارِ دعای زهرا
شادمانیم ، غمِ مُحترمت ما را بس
سر به پای تو نهادیم و سرافراز شدیم
قدمی نِه ، که غبار قدمت ما را بس
عزّتِ نامِ تو ما را سر پا داشت حسین
که همین نوحه ی جانسوزُ دمت ما را بس
میزبان فاطمه باشد چه نیازی به جنان
لحظه ای  گریه  به زیرِ عَلَمت ما را بس
تا  خدا  را  به  زیارت  بنشینیم  حسین
سحرِ یک  شبِ جمعه حرمت  ما را بس
غرقِ در زخم ، ببین مرهمِ اشک آوردیم
صله ی مادرِ  تو ، این  نِعَمَت  ما را بس
عرش لرزید بخود ، کیست تحمّل بکند
به زمین خوردنِ آن قدِ خمت ما را بس
تا  بمیریم  برای ،  غم ِ ناموس ِ خدا
گریه ی روز و شبِ  منتقمت ما را بس...

روزگارتون حسینی...