درد دارد دویدن(!) و نرسیدن...

درد دارد دویدن(!) و نرسیدن...
_{که دویدن ما درجا زدن است...}
به قول شهید آوینی تنها کسانی مردانه می‌میرند که مردانه زیسته باشند...

شهادت را نخواستیم و به خیال خودمان عاشق شهادتیم...

بسنده کردیم فقط به عکس چسبانده شده ی دیوار اتاق!
عکس و دلنوشته شهدایی که فقط پست اینستاگرام شد!
کانال تلگرامی که پر شد از صوت و روایت شهدا!
و تصویر زمینه ی گوشی هایمان که سنگینی نگاه شهید را درک نکردیم...

شهادت تنها برای شهیدان است...
که آسمان و خاک این عالم شهادت می دهند به برای خدا شدن شهیدان...

نخواستیم شهادت را؛
اگر می خواستیم هر مکان و زمان که باشیم شهادت ما را در بر خواهد گرفت...

به یاد صحبت های حاج حسین یکتا در ظهر عاشورا ی فکه:
اگر شهادت را می خواستیم!
در شیراز هیئت رهپویان وصال هم باشی به شهادت میری...
در شمال تهران هم باشی،شهید صیاد شیرازی میری...
در وسط بازار هم باشی،شهید لاجوردی میری...
وسط این رمل های فکه بعد از جنگ هم باشی،سید شهیدان اهل قلم میری...

مصطفی احمدی روشن هم بشی،در کوچه پس کوچه های تهران به شهادت میری...
شهادت را بخواهیم...
اگر خادم الشهدا باشیم...
شبیه شان می شویم...
نه به حرف ، در عمل...
شهیدانه زندگی کنیم که #شهید می شویم...

و حالا باید گفت:
زیر چرخ اتوبوس زائران شهدا در پارکینگ #طلاییه ، هم باشی!
شهید حجت الله رحیمی میری...

خادمه الشهدا در فضای مجازی،در حله عراق هم باشی؛
بعد زیارت اربعین...
شهیده توران اسکندری میری...