به اندازه ی هزاران برجام خسته ام

به اندازه ی هزاران برجام خسته ام

 

خسته ام، به اندازه ی میرزا رضا کرمانی، که وقتی در همین شاه عبدالعظیم دستار از سر سید جمال الدین اسدآبادی  کشیدند و او را با شلاق تبعید کردند کاری نتوانست بکند.

خسته ام، به اندازه ی عباس میرزا، که بعد از سالها جنگ ، توان امضا کردن ترکمن چای را نداشت.

خسته ام، به اندازه ی میرزا کوچک خان جنگلی، که دیگر توان نداشت جلوی دکتر حشمت را بگیرد تا تسلیم نشود.

خسته ام، به اندازه مرشد محمود اصفهانی ،  که ماموران رضاخان ، در همین خیابان عبدالرزاق چادر از سر زنش کشیدند و کاری نتوانست بکند.

خسته ام ، به اندازه همان پدری که انگلیسی ها در شهریور بیست ، سر میدان ژاله، دخترش را سوار ماشین کردند و بردند و کاری نتوانست بکند.

خسته ام ، به اندازه ی آیت الله کاشانی، که منتظر جواب نامه اش در 27 مرداد  1332برای مصدق بود .

خسته ام، به اندازه محمد مصدق، که در دادگاه نظامی، از خستگی، توان کشیدن سیگار هم نداشت.

خسته ام ، به اندازه ی شهیدمصطفی چمران، که در شانزده آذر سی و دو، توان بیرون بردن جنازه ی مهدی شریعت رضوی را از دانشکده ی فنی دانشگاه تهران نداشت.

خسته ام، به اندازه ی خواهر شهیده ای  که زیر شکنجه های ساواک ، دیگر صدای ناله های دخترش را زیر شکنجه نمی شنید.

خسته ام، به اندازه ی محمد جهان آرا که وقتی خرمشهر سقوط کرد به بچه های کوی طالقانی گفت : مواظب ایمانتان باشید که سقوط نکند.

خسته ام، به اندازه ی  امام روح الله، که از ساده لوحی های شیخ ساده لوح آنقدر خسته شد، که حاصل عمرش را کنار گذاشت.

خسته ام، به اندازه ی فرمانده شهیدی  که وقتی دید همه ی نیروهایش در شلمچه  پر پر شده اند، برای همیشه ماند و هیچ وقت برنگشت.

خسته ام، به اندازه ی بی بی ماهیجان، که سی سال جلوی درب خانه اش نشست و پسرش مجید نیامد.

خسته ام، به اندازه ی همان نماینده ی مجلسی که در زمان تصویب 20 دقیقه ای برجام در مجلس، گریه می کرد و حواسش به خانواده اش که به طور مستقیم از تلویزیون گریه اش را می دیدند ؛ نبود.

خسته ام، به اندازه ی رهبرم، که سالهاست می گوید و می گوید و کسی نمی شنود...

و اینک به اندازه ی هزاران برجام خسته ایم....