شب سردی بود...

شب سردی بود...

پیرزن بیرون میوه‌فروشى زُل زده بود به مردمى که میوه مى‌خریدند.  شاگرد میوه‌فروش، تُند تُند پاکت‌هاى میوه را داخل ماشین مشترى‌ها مى‌گذاشت و انعام مى‌گرفت.

پیرزن با خودش فکر مى‌کرد چه مى‌شد او هم مى‌توانست میوه بخرد و ببرد خانه... رفت نزدیک‌تر... چشمش افتاد به جعبه چوبى بیرون مغازه که میوه‌هاى خراب و گندیده داخلش بود.

با خودش گفت: «چه خوبه سالم‌ترهاشو ببرم خونه.»
مى‌توانست قسمت‌هاى خراب میوه‌ها را جدا کند و بقیه را به بچه‌هایش بدهد... هم اسراف نمى‌شد و ه م بچه‌هایش شاد مى‌شدند.
برق خوشحالى در چشمانش دوید...
دیگر سردش نبود!
پیرزن رفت جلو، نشست پاى جعبه میوه.

تا دستش را برد داخل جعبه، شاگرد میوه‌فروش گفت: «دست نزن ننه!
بلند شو و برو دنبال کارت!»
پیرزن زود بلند شد، خجالت کشید.
چند تا از مشترى‌ها نگاهش کردند.
صورتش را قرص گرفت... دوباره سردش شد...
راهش را کشید و رفت.

چند قدم بیشتر دور نشده بود که خانمى صدایش زد : «مادرجان، مادرجان!» پیرزن ایستاد، برگشت و به آن زن نگاه کرد

. زن لبخندى زد و به او گفت: «اینارو براى شما گرفتم.» سه تا پلاستیک دستش بود، پُر از میوه؛ موز، پرتقال و انار.


پیرزن گفت: «دستت درد نکنه، اما من مستحق نیستم.»

زن گفت:
 «اما من مستحقم مادر. من مستحق داشتن شعور انسان بودن و به هم‌نوع توجه کردن و دوست داشتن همه انسان‌ها و احترام گذاشتن به همه آنها بى‌هیچ توقعى. اگه اینارو نگیرى، دلمو شکستى. جون بچه‌هات بگیر.

 زن منتظر جواب پیرزن نماند، میوه‌ها را داد دست پیرزن و سریع دور شد... پیرزن هنوز ایستاده بود و رفتن زن را نگاه مى‌کرد. قطره اشکى که در چشمش جمع شده بود، غلتید روى صورتش.
 هیچ ورزشى براى قلب، بهتر از خم شدن و گرفتن دست افتادگان نیست

یلدای امسال در هنگام خرید میوه سهم تنگدستان آبرومند را فراموش نکنیم