ضیافت (میهمانى)حضرت ابراهیم

ضیافت (میهمانى)حضرت ابراهیم

 
در دار السلام از قصص الانبیاء نقل کرده که ابراهیم علیه السلام را ابوالضّیفان کنیه داده بودند. او چنان بود که ناهار و شام جز با میهمان نمى خورد، و چه بسا یک فرسنگ یا دو فرسنگ و یا بیشتر راه مى رفت تا میهمانى بیابد، و ضیافت او تا روز قیامت برپا است و همین شجره مبارکه اى که خداوند تعالى فرماید:
یوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارَکةٍ
از درخت مبارکى روشنى مى یابد.
مى گویم: این ضیافت و میهمانى، ضیافت به وسیله علوم و سنّتها است. که به وجود پیغمبر و امام تا روز قیامت برپا است.

و در زیارت روز جمعه چنین مى خوانیم :
و اَنَا یا مَوْلاىَ فیهِ ضَیْفُکَ وَ جارُکَ؛
و من اى آقایم در این روز میهمان تو و در پناه تو هستم.  

سیّد بن طاووس رحمه الله در جمال الاسبوع گفته:  
نَزیلُکَ حَیْثُ مَا اتَّجَهت رِکابى  
وَ ضَیْفُکَ حَیْثُ کُنْتُ مِنَ الْبِلادِ  
هر جا که فرود آیم و راحله‌ام به هر سوى که روان شود بر تو وارد مى شوم،
و در هر کجا که از شهرها باشم میهمان تو هستم.

 منبع : مکیال_المکارم