اللهم الغفر لی الذنوب التی تخبس الدعا

اللهم الغفر لی الذنوب التی تخبس الدعا

 مردی بود عابد و همیشه با خدای خویش راز و نیاز مینمود و داد اللّه اللّه داشت. روزی شیطان بر او ظاهر شد و وی را وسوسه کرد و به او گفت: ای مرد، این همه که تو گفتی اللّه اللّه، سحرها از خواب خوش خویش گذشتی و بلند شدی و با این سوز و درد هی گفتی:
(اللّه اللّه اللّه)
آخر یک مرتبه شد که تو لبیک بشنوی؟تو اگر در خانه هر کس رفته بودی و این اندازه ناله کرده بودی، لااقل یک مرتبه جوابت را داده بودند. این مرد دید ظاهرا حرفی است منطقی! و لذا در او مؤثر افتاد و از آن به بعد دهانش بسته شد و دیگر اللّه اللّه نمیگفت

در عالم رویا هاتفی به او گفت: تو چرا مناجات خودت را ترک کردی؟  پاسخ داد: من میبینم این همه مناجات که میکنم و این همه درد و سوزی که دارم یک مرتبه نشد در جواب من لبیک گفته شود.  هاتف گفت: ولی من از طرف خدا مأمورم که جواب تو را بدهم. گفت همان اللّه تو لبیک ماست   آن نیاز و سوز و دردت پیک ماست

 یعنی همان درد و سوز و عشق و شوقی که ما در دل تو قرار دادیم این خودش لبیک ماست!  برای همین مولا علی (ع ) در دعای کمیل عرض می کند:  اللهم اغفر لی الذنوب التی تحبس الدعا
خدایا آن گناهانی که سبب می شود دعا کردن من حبس شود گناهانی که سبب میشود درد دعا کردن و درد مناجات نمودن از من گرفته شود، خدایا آن گناهانم را بیامرز.  این است که میگویند برای انسان هم دعا مطلوب است و هم وسیله یعنی برای استجابت نیست
دعا اگر هم استجابت نشود، استجابت شده پس خودش مطلوب است.

 حکایت ها و هدایت ها در آثار شهید مطهری