ســـر راه تـــو نشستن چـــه صـــفایی دارد

ســـر راه تـــو نشستن چـــه صـــفایی دارد
دل مــــن بــا تـــو عــجب شور و نوایی دارد

چــــه شود یک نظری گوشه ی درگاه کنی
آخــــر ای دوسـت حـــریم تــــو گدایی دارد

بس که با ناله ی تو انس گــرفتم همه شب
دل مــــــــن زمــــزمه ی کــــــرببلایی دارد

بــــی تـــو هـــرگز نتوان میکده را درک نمود
مـــــیکده از دم تــــو حــال و هوایـــــی دارد

آنکــــه دور از تـو بود غصٌه خور هجران است
آنکــــه بـاشـــد بـه بـرت تـرس جــدایی دارد

کـــاش یـک روز بـــیاید کـــــه مطیعت باشم
ای خوش آن کسی که ز امرت شنوایی دارد

ســفره را جــمع مـکن تـا ببرم روزی خویش
بـا تـو بـودن بـه سـر ســـــفره صـفایی دارد

پـــیر مـــا زهر ز مظلومی و غربت نوشید
حـــــالیا در حـــــــرم فــــاطمه جـــایی دارد