نفس خودت را قربانی ڪن نه شترت را

 نفس خودت را قربانی ڪن نه شترت را

خــــــــواجه ثروتمنـــــــــدی ڪـــه ڪلاهبردار بازار بغداد بود ، از بغداد عزم حج ڪرد . بار شتری بست و سوار بر شتر و عازم شد . تا با آن به مڪه رود .چـــــون مراســــــــم عیــــــد روز قـربان شد ، شتر خود را قربانی ڪرد و بعد از اتمام حج شتری خرید تا برگردد .از حـــــــــج برگشـــت . بــــــــعد از یــڪ ماه در بغداد باز در معامله دروغ گفت و توبه خود بشڪست . عهد ڪرد تا سال دیگر به مڪه رود و رنج سفر بیند تا خدا گناهان او را ببخشد . باز شتری برداشت و سوار شد تا به مڪه رود . خــــــواجـه را پســـــر زرنگـی بـــــود پــــدر را در زمان وداع گفت : «ای پدر! باز قصد داری این شتر را در مڪه قربانی ڪنی ؟» پدر گفت : «بلی.» پـســــــــرش گفــــــت : «ایـــــن بار شتــــــر را قــــربانی نڪن  بلکه نفس خود را قربانی کن . تو اگر نفس خود را قربانی نڪنی اگر صد سال با شتری به مڪه روی و گله‌ای قربانی ڪنی ، تأثیر در توبه تو نخواهد داشت.