آتش بیار معرکه

آتش بیار معرکه

"این اصطلاح را برای  کسی به کار میبرند که در ماهیت و اصل دعوا و مشاجره ی میان چند تن شرکت ندارد ، اما کارش تشدید این دعوا و مشاجره و گرم نگاهداشتن آتش اختلاف در میان آنان است."

در گذشته که "موسیقی" گسترش چندانی نداشت ، "ضرب و دف" از ابزار اصلی "مطربان" به شمار می رفت . آنان این ابزار را زیر بغل می گرفتند و همه جا "همراه" می بردند . گروه مطربان اغلب تشکیل می شد از یک "کمانچه کش ، نی زن ، ضرب گیر ، دف زن" و ... یک نفر دیگر هم که اصلا از کار مطربی سررشته ای نداشت همیشه همراه این گروه بود که وظیفه ی خاصی بر عهده داشت . این شخص را "دایره نم کن" یا  "آتش بیار" می نامیدند . دو ساز ضرب و دف از "چوب و پوست" تشکیل شده است . پوست این دو ساز در "بهار و تابستان" خشک و منقبض و در "پائیز و زمستان"  که موسم باران و رطوبت است مرطوب و منبسط می گردد.
 
در بهار و تابستان لازم است که این پوست هر چند ساعت یک بار مرطوب و تازه گردد تا "صدای" آن به علت "خشکی و انقباض" تغییر نکند . این وظیفه در این فصول به "عهده ی" دایره نم کن بود که "ظرف آبی" جلوی خود قرار می داد و ضرب و دف را نم می داد و تازه نگاه میداشت . در پائیز و زمستان همین شخص که حالا  آتش بیار نامیده می شد پوست های مرطوب شده را روی "منقل آتش"می گرفت و با حرارت دادن خشک میکرد .

این شخص که از موسیقی چیزی نمیدانست نه میتوانست ساز و ضرب و دف بزند و نه به "آواز و خوانندگی" آشنایی داشت ، اما وجودش به قدری "موثر" بود که اگر دست از کار می کشید دستگاه طرب می خوابید و "بساط معرکه و شادی" مردم "برچیده" می شد .چون "افراد سخن چین و فتنه انگیز" که در "اصل مشاجرات" شرکت ندارند، با "بدگویی کردن" و "ایجاد شبه آتش" "اختلافات" را دامن می زنند آن ها را به "آتش بیار معرکه" "تشبیه" می کنند.

در زندگی آتش بیار معرکه یعنی عامل اختلافات نباشیم