شد بهار گل حیدر پاییز

ای بقیع نیمه شبی قهر آمیز
شد بهار گل حیدر پاییز

یارمن سینه پر ازدرد شده
باغ سرسبز علی زرد شده

یار از دیده نهان است نهان
چه کنم با دل و چشم نگران

چه کنم خاک مرا خاک ربود
همه دل خوشیم زهرا بود

دهر بی فاطمه زندان من است
فاطمه روح من وجان من است

غم او کوه غمی ساخت مرا
مرگ او از نفس انداخت مرا

جز غم وغصه من هیچ ندید
سالها فاطمه ام رنج کشید

یاد آن پنجه و دستاس بخیر
یاد آن گرمی و احساس بخیر

یاد آن روز که در پای تنور
مهربان همسر من داشت حضور

راز بالندگیم زهرا بود
نمک زندگی‌ام زهرا بود

ای بقیع خانه و خلوتگه راز
هیجده_ساله گلم را بنواز

صورت فاطمه و بستر خاک
خاکها باد به فرق افلاک

من که با غصه قرین خواهم شد
بعد او خانه نشین خواهم شد

شعر (خوشزاد) تسلای دل است
گرچه از فاطمه رویش خجل است