ارزش یک ریالِ معلم!

ارزش یک ریالِ معلم!

 

آقای ناصری فرد، یک میلیاردر ایرانی است . او بزرگ ترین نخلستان خصوصی جهان را که در آن بیش از 200000 نخل وجود دارد ، وقف خیریه کرده و از خرماهای این نخلستان است که در افطاری ماه رمضان از تمام بوشهری ها پذیرایی می شود . او داستان جالبی از زمانی که در فقر زندگی کرده است ، بازگو می کند . او می گوید : من در خانواده ای بسیار فقیر زندگی می کردم ؛ به حدی که هنگامی از بچه های مدرسه خواستند که برای رفتن به اردو یک ریال بیاورند ، خانواده ام به رغم گریه های شدید من از پرداخت آن عاجز ماندند .
یک روز قبل از اردو در کلاس به یک سوال درست جواب دادم و معلم من که برازجانی بود ، به عنوان جایزه به من یک ریال داد و از بچه ها خواست برایم کف بزنند . غم وغصه من تبدیل به شادی شد و به سرعت با همان یک ریال در اردوی مدرسه ثبت نام کردم . دوران مدرسه تمام شد و من بزرگ شدم و وارد زندگی و کسب و کار شدم و به فضل پروردگار ثروت زیادی به دست آوردم و بخشی از آن را وارد اعمال خیریه کردم . در این زمان به یاد آن معلم برازجانی افتادم و با خود فکر می کردم که آیا آن یک ریالی که به من داد ، صدقه بود یا جایزه ؟
 به جواب این سوال نرسیدم و با خود گفتم نیتش هر چه بود ، من را خیلی خوشحال کرد و باعث شد دیگر دانش آموزان هم نفهمند که دلیل واقعی دادن آن یک ریال چه بود . تصمیم گرفتم که او را پیدا کنم و پس از جستجوی زیاد او را یافتم . در حالی که در زندگیِ  سختی به سر می برد و قصد داشت که از آن مکان کوچ کند . بعد از سلام و احوال پرسی به او گفتم : استاد عزیز ، تو دِین بزرگی به گردن من داری . او گفت : اصلا به گردن کسی دِینی ندارم . من داستان کودکی خود را برایش بازگو نمودم و او به سختی به یاد آورد و خندید  و گفت : لابد آمده ای که آن یک ریال را پس بدهی . من گفتم : آری ! با اصرار زیاد او را سوار بر ماشین خود نموده و به سمت یکی از ویلا هایم حرکت کردم . هنگامی که به ویلا رسیدم ، به استادم گفتم : استاد ، این ویلا و این ماشین را باید به جزای آن یک ریال از من قبول کنی و مادام العمر حقوق ماهیانه ای نزد من داری .
استاد خیلی شگفت زده شد و گفت : اما این خیلی زیاد است . من گفتم: به اندازه آن شادی و سروری که در کودکی در دل من انداختی ، نیست . من هنوز هم لذت آن شادی را در درونِ خود احساس می کنم .

نقش معلم در انسان سازی

نقش معلم در انسان سازی

در قرن گذشته، سنگاپور دچار فلاکت و بدبختى بود ، فقر، بیمارى، فساد و جرم و جنایت بیداد میکرد ، مناصب دولتى به کسانى که بالاترین قیمت ها را پیشنهاد میکردند فروخته میشد.پلیس، دخترکان را براى روسپى گرى مى ربود و درآمد سارقان و خودفروشان را با آنان تقسیم میکرد.فرماندهان ارتش، زمین ها و برنج زارها را احتکار کرده بودندقضات، احکام خود را میفروختند... همه میگفتند اصلاحات ناممکن است ؛ اما من به معلمان روى آوردم ؛ آنان در فلاکت بودند ! به آن ها بالاترین حقوق ها را پرداختم و به ایشان گفتم : من موسسات دولتى را مى سازم و شما براى من انسان بسازید. و اینگونه بود که سنگاپور به کشورى متمدن و قدرتمند تبدیل شد

لى کى وان یو   بنیان گذار سنگاپور جدید