شد بهار گل حیدر پاییز

ای بقیع نیمه شبی قهر آمیز
شد بهار گل حیدر پاییز

یارمن سینه پر ازدرد شده
باغ سرسبز علی زرد شده

یار از دیده نهان است نهان
چه کنم با دل و چشم نگران

چه کنم خاک مرا خاک ربود
همه دل خوشیم زهرا بود

دهر بی فاطمه زندان من است
فاطمه روح من وجان من است

غم او کوه غمی ساخت مرا
مرگ او از نفس انداخت مرا

جز غم وغصه من هیچ ندید
سالها فاطمه ام رنج کشید

یاد آن پنجه و دستاس بخیر
یاد آن گرمی و احساس بخیر

یاد آن روز که در پای تنور
مهربان همسر من داشت حضور

راز بالندگیم زهرا بود
نمک زندگی‌ام زهرا بود

ای بقیع خانه و خلوتگه راز
هیجده_ساله گلم را بنواز

صورت فاطمه و بستر خاک
خاکها باد به فرق افلاک

من که با غصه قرین خواهم شد
بعد او خانه نشین خواهم شد

شعر (خوشزاد) تسلای دل است
گرچه از فاطمه رویش خجل است

منشِ مردم کوفه بخدا در ما نیست

منشِ مردم کوفه بخدا در ما نیست
آی مردم بنویسید ، علی تنها نیست
آن دیاری که علی سر به لب چاه گذاشت
به خود حیدر کرار ، که در اینجا نیست
اینکه بر روی لب ماست ، دَم تکبیر است
گر چه از جنس شعار است، ولی انشا نیست
فتنه در نطفه خفه می‌شود اینجا زیرا
اصلا انگار کسی آن طرفِ دعوا نیست
قد کشیدیم همه ، زیر عَلَم پس حتما
مقتدای دل ما جز یل تاسوعا نیست
حرفِ صلحِ حسنی را ببرید آنجا که
بر لب مردم آن صحبتِ عاشورا نیست
هر کسی فتنه بپا کرد ، خودش می‌داند
اذنِ رهبر اگر امروز رسد ... فردا نیست
چشم بدخواه بیفتد اگر اینجا به علی
صاحبِ چشم بداند پس از این بینا نیست
اگر از جانب رهبر برسد فرمانی
ذکر لبیک ، به روی لب هر ایرانی‌ست