شهید رمضان
شهید رمضان
برادر بزرگ تر گفت: علی این همه جبهه بودی، بس نیست!
می دانی مادر، چه قدر انتظار کشید تا برگردی.
علی جواب داد، باید بروم، من نمی توانم بمانم.
چند روز بعد، دخترم آمد، گفت: مادر، علی رفته!
گفتم: بدون خداحافظی با من، نمی ره....
رفتم دم در، کیفش را روی دوشش انداخته بود و روی پله ها ایستاده بود. کمی آجیل توی کیفش گذاشتم. اشک در چشمانم حلقه زد. هنوز بالای پله ها ایستاده بود. سریع به اتاق برگشتم تا اشک مادرانه ام، مانع رفتنش نشود و مرددش نکند. وقتی از اتاق بیرون آمدم رفته بود.
رفت و پانزده ماه از او بی خبر ماندیم. یقین پیدا کردیم که علی ما هم جزو شهدای عملیات رمضان است. برایش مراسم ختم گرفتیم بی این که نشانی از پیکرش داشته باشیم. همان شب های مراسم علی بود که خوابش را دیدم، کنار حوض نشسته بود.
گفتم: علی! تو نمرده ای؟
گفت: نه مادر! می بینی که زنده ام! پس چرا این جا نشسته ای؟
گفت: آخه توی باتلاق افتاده بودم، آمدم این جا دست و پایم را بشویم... سال ها گذشت، سال ها انتظار.
ماه رمضان بود، سالگرد عملیات رمضان و سالگرد علی. سیزده سال از آن روز گذشته بود خبر رسید، بیایید پیکر علی در تفحص باتلاق های جنوب، به دست آمده است!
راوی: مادر شهید علی هوشیار
